Zanim powstała parafia św. Edwarda w Pruszkowie, powstał ośrodek duszpasterski przy szpitalu w Tworkach, z istniejącym do dziś na jego terenie Kościołem Przemienienia Pańskiego.
Początkowo była Kaplica……
W latach 1888-1891 na terenie folwarku Tworki pod Warszawą powstaje nowoczesny szpital pod nazwą Warszawska Lecznica dla Obłąkanych. Na potrzeby chorych i pracowników w centralnym punkcie nowo powstałego kompleksu wybudowana zostaje kaplica katolicka zaprojektowana przez architekta Iwana Wasilewicza Sztroma. W ołtarzu głównym kaplicy umieszczono obraz przedstawiający Przemienienie Pańskie, autorstwa Szymona Buchbindera.
7 listopada 1891 r. do Tworkowskiego szpitala przybywa 16 Sióstr Szarytek ze Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Św. Wincentego á Paulo. Siostry pracując z chorymi początkowo są też odpowiedzialne za dział gospodarczy szpitala. W tym samym roku, z posługą Kapelana szpitalnego zostaje skierowany ks. Wacław Kitliński, następnie od 1904 r. ks. Marceli Matuszelański który posługuje do momentu ewakuacji szpitala w głąb Rosji w roku 1915. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości od 1918 r. posługę kapelana pełni ks. Roman Adamski, a od 1928 r. ks. Ignacy Lachowicz. Szpitalni Kapelani odprawiając Msze św. i Nabożeństwa w szpitalnej kaplicy, pełnią swą posługę wśród pacjentów do roku 1930.
Następnie był Kościół Przemienienia Pańskiego……..
Ze względu na rosyjski personel prawosławny, na terenie szpitala w latach 1904 – 1906 wybudowano cerkiew prawosławną pod wezwaniem św. Aleksego. Projektantem niewielkiej świątyni powstałej na planie krzyża greckiego z czterema wejściami i wolno stojącą dzwonnicą, inspirowanej średniowieczną sztuką Armenii, był Piotr Fedder. W 1915 r. całe bogate wyposażenie cerkwi podczas ewakuacji szpitala zostało wywiezione w głąb Rosji. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości świątynia stała opuszczona i zdewastowana. W roku 1928 dawną cerkiew przejęła parafia Żbikowska, w latach 1928 – 1930 przeprowadzono w niej remont. W zaadaptowanej do potrzeb liturgii łacińskiej świątyni zachowano pierwotną posadzkę i freski, wymieniono krzyże, odnowiono elewację, przebudowano wejścia, przerobiono podziemia i dzwonnicę, oraz urządzono zakrystie. Z pobliskiej kaplicy szpitalnej, zamienionej na dom dla zgromadzenia pracujących w szpitalu Sióstr Szarytek, przeniesiono wyposażenie: kielich z 1729 r. dzieło mistrzów wiedeńskich dar ks. abp. Wincentego Teofila Chościak – Popiela metropolity warszawskiego, odrestaurowane organy z prospektem z 1899 r., świeczniki, żyrandol, szafę zakrystyjną, a także obraz Przemienienia Pańskiego z ołtarza kaplicy. W 1929 r. w apsydzie ołtarza świątyni pacjent szpitala Bolesław Wisłocki namalował obraz Matki Bożej Częstochowskiej, który w latach powojennych zostanie wzbogacony o nową zdobioną szatę autorstwa Włodzimierza Fesyka.
1-go maja 1930 r. poświecenia świątyni pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego, podczas rekonsekracji cerkwi na kościół rzymskokatolicki dokonał ks. Kanonik Jakub Dąbrowski. Od 1931 r. do 1933 r. obowiązki szpitalnego Kapelana pełni były wikariusz parafii Św. Kazimierza i prefekt pruszkowskich szkół powszechnych ks. Stanisław Nastula.
W 1934 r. nowym duszpasterzem, oraz prefektem szkoły powszechnej przy ul. Topolowej, po rocznym wikariacie w parafii Św. Kazimierza, zostaje założyciel naszej parafii ks. Franciszek Bujalski.
Dzięki wielkiemu wsparciu pruszkowskiego Dziekana, proboszcza parafii Św. Kazimierza ks. Prałata Edwarda Tyszki, kapłan rozpoczyna starania o wyłączenie z parafii Żbikowskiej nowej jednostki duszpasterskiej. 14 września 1951 r. Abp. Stefan Wyszyński powołuje z dniem 1 października 1951 r. filię parafii Żbików przy kościele w Tworkach dekanatu pruszkowskiego, której niestety nie uznały niechętne Kościołowi władze państwowe. Filia otrzymała prawa do udzielania sakramentu chrztu św., błogosławienia związków małżeńskich, grzebania zmarłych na cmentarzu parafialnym w Żbikowie, oraz sporządzania odpowiednich aktów metrykalnych i kościelnych stosownie do kanonu 470 KPK.
Filia obejmowała tereny parafii Żbików położone na południe od toru kolejowego Warszawa-Skierniewice. Nabyła wszystkie prawa i obowiązki z jakich korzystały parafie Archidiecezji Warszawskiej, oraz podlegała obowiązkom jakie na tych parafiach ciążyły, otrzymując po raz pierwszy w Polsce tytuł św. Edwarda Wyznawcy, co było wyrazem wdzięczności wobec ks. Edwarda Tyszki, który w znaczący sposób przyczynił się do jej powstania. Filia korzystała w niedzielę i święta z istniejącego na terenie szpitala kościoła Przemienienia Pańskiego. Po nominacji na Rektora ks. Franciszek próbował uczynić świątynię bardziej otwartą, niestety spotkało się to z nieprzychylnością dyrekcji szpitala. W latach 1951 – 1952 z polecenia władz szpitala brama i kościół zostały zamknięte, a Kapelan usunięty z terenu szpitala.
W wyniku zakazu ks. Franciszek poczyna starania o kupno na podległym terenie placu z myślą rozpoczęcia budowy nowego kościoła, zamieszkał prywatnie przy ulicy Narutowicza 13 gdzie dla potrzeb wiernych odprawiane były codzienne Msze św.. W 1957 r. zakupił od spadkobierców dr. Daniela Goldberga działki z budynkiem mieszkalnym, oraz ruiną po pożarze (dawnym szpitalem doktora) na ul. Partyzantów 15 (obecnie 22), jednak jego marzenie wybudowania świątyni nie spełniło się. Ks. Franciszek był człowiekiem żywej inteligencji, pełnym elegancji i wytworności, z dużym poczuciem humoru, posiadającym umiejętność porozumiewania się z pacjentami szpitala w postawie pełnej serdeczności w stosunku do chorych. Kapelan zmarł 10 października 1962 r. i został pochowany na Cmentarzu Pruszkowskim. Po śmierci Rektora, komunistyczne władze zakupioną przez niego działkę wraz ze zgromadzonymi na niej materiałami budowlanymi bezprawnie przejęły, urządzając w istniejącym budynku mieszkania kwaterunkowe i wykorzystując zgromadzone materiały budowlane do budowy Domu Pedagoga w Pruszkowie.
W 1962 r. przybył do Tworek ks. Paweł Heintsch.
Kapłan na początku swej posługi w Tworkach miał wielkie trudności z zamieszkaniem w domu przy ulicy Partyzantów, formalnie należącym do Archidiecezji Warszawskiej, a w/g władz państwowych bedącym własnością urzędu miasta. W lokalu który nielegalnie zajął, nie było instalacji elektrycznej, do wymiany instalacja wodociągowa, obdrapane ściany. Wszystkie podania do urzędów składane w sprawie oficjalnego przydziału zajmowanego mieszkania spotykały się z odmową, mimo to rozpoczął w nim remont. W momencie zakończenia remontu otrzymał nominacjię na Rektora tworkowskiej Filii, lecz niechętna kościołowi dyrekcja szpitala zabroniła kapłanowi korzystania z kościoła szpitalnego. W konsekwencji zakazu ks. Pawł wystąpił do władz kościelnych, o zezwolenie na sprawowanie czynności kapłańskich w wyremontowanym mieszkaniu. W jednym z pokoi ks. Rektor urządził domową kaplicę i codziennie odprawiał Mszę Św., a z czasem udzilał również sakramentów. Po krótkim czasie pruszkowskie władze dowiedziawszy się o sakralnym wykożystaniu lokalu, zabroniły wykonywania czynności kapłańskich doprowadzając do eksmisji kapłana, która odbyła się w asyście kordonu Milicji, gdy został poproszony przez władze miejskie do pełnienia posługi w trakcie pogrzebu. Po tych zdarzeniach nie wrócił już na ulicę Partyzantów, lecz otrzymał od miasta lokal zastępczy na ul. Kraszewskiego 43, gdzie mieszkał do roku 1964. Ks. Paweł zmarł 11 stycznia 2008 r. i został pochowany w Ostrołęce nad Pilicą, ostatnie dni swojej kapłańskiej posługi spędził w Domu Kapłanów Seniorów w Otwocku.
W 1964 r. do pruszkowskiego mieszkania na ul. Kraszewskiego przybył ks. Roman Indrzejczyk.
Kapłan już na wstępie napotkał trudności mające swe podłoże w antykościelnej postawie ówczesnych władz. W swojej posłudze miał sprawować opiekę duszpasterską nad pacjentami szpitala, jednak nie był formalnie kapelanem. Kiedy objął placówkę kościół był bardzo zaniedbany. Początkowo został on udostępniony wiernym z przyzwoleniem na jedną Mszę św. w niedziele i święta dla chorych, pogrzeby, chrzty i śluby mogły się odbyć tylko po uzyskaniu pisemnej zgody władz szpitala, która na pogrzeby jeszcze wyrażała zgody, lecz zabraniała sprawować innych sakramentów, co skutkowało celebracją chrztów i ślubów gościnnie w parafii Św. Kazimierza. W tym czasie Ks. Roman wobec państwa był nieuznanym proboszczem, nieuznanej placówki i formalnie nie miał żadnych możliwości prawnych pomimo tego, że kościół szpitalny był traktowany przez pracowników i okolicznych mieszkańców jako kościół parafialny. Po kilku latach posługi uzyskał możliwość odprawiania drugiej niedzielnej Mszy św. przeznaczonej dla osób z poza terenu szpitala, a w 1973 r. otrzymał zezwolenie na katechizację dzieci pracowników szpitala. W ramach katechizacji mógł odprawiać Nabożeństwa różańcowe i Drogę krzyżową. Mając świadomość ryzyka oraz nałożonych ograniczeń ks. Roman po cichu wprowadzał śluby, chrzty, a z czasem od dwóch Mszy św. doszło do sześciu niedzielnych nabożeństw i celebrowania innych uroczystości.
Ks. Roman będący w latach 1961–1976 krajowym duszpasterzem służby zdrowia, był wyjątkowym kapłanem i ogromnym autorytetem dla parafian. Jego zaangażowanie w działalność duszpasterską było nagrodzone wypełniającą się po brzegi świątynią. W okresie letnim z racji licznego udziału wiernych Msze św. celebrowane były na polowym ołtarzu przy kościele.
Za sprawą Ks. Romana Tworki ożyły, w kościele pojawili się ministranci których bywało ok. 70, działał chór który rozrósł się do 80 osób, młodzi ludzie licznie i z ogromnym zapałem uczęszczali na katechezy, przygotowywali koncerty, wieczory poetyckie, sztuki teatralne. Był kapłanem bardzo lubianym i cenionym spowiednikiem, mającym ogromne zasługi w integracji środowiska parafialnego. Dobra współpraca pomiędzy księdzem oraz parafianami z czasem zaczęła owocować licznymi imprezami artystyczno – kulturalnymi, w których czynnie uczestniczyła zgromadzona wokół księdza młodzież. Osobiste zaangażowanie księdza w problemy młodzieży, a zwłaszcza organizowane przez niego wspólne wyjazdy w góry sprawiły, że nazywany był przez nią po prostu wujkiem Romanem.
Na początku lat osiemdziesiątych wokół tworkowskiej Filii zaczęło gromadzić się środowisko pruszkowskiej „Solidarności”. W latach komunistycznej represji od 1981 r. ks. Roman współpracował z działaczami „Solidarności” m.in. kolportując pisma podziemne takie jak: „TM”, „Wola”, „TW”,„PWA” oraz książki wielu wydawnictw podziemnych i emigracyjnych. Współpracował również przy wydawaniu i kolportażu pisma „Sektor”. Pomagał w kontaktowaniu się z działaczami opozycji, którzy zostali internowani na terenie szpitala, w kościele regularnie odprawiał „Msze za Ojczyznę”. Jego działalność była surowo kontrolowana przez władze bezpieczeństwa, niejednokrotnie był przesłuchiwany i napominany. Od grudnia 1982 r. prowadził spotkania kolędowe i wieczory poetyckie, był także inicjatorem nabożeństw 13-ego każdego miesiąca, którym towarzyszył program artystyczny w wykonaniu aktorów scen podwarszawskich lub wykłady. Działalność księdza jego zgoda, spokój, mądrość, dobroć i życzliwe podejście do ludzi bardzo nie podobały się władzom państwowym które mocno naciskały na Jego przeniesienie i w konsekwencji w roku 1986 poskutkowały przeniesieniem księdza do parafii Dzieciątka Jezus na warszawskim Żoliborzu, a rektorat objęli ojcowie Kamilianie, którzy w kolejnych latach przywracają Tworkowskiej świątyni dawną świetność.
10 kwietnia 2010 r. ks. Roman pełniąc funkcję Kapelana Prezydenta Rzeczypospolitej, zginął w katastrofie samolotowej pod Smoleńskiem wraz z prezydentem i członkami delegacji lecącej na obchody rocznicy Katyńskiej. Został pochowany na Powązkowskim Cmentarzu Wojskowym w Warszawie i choć został tam pochowany, to w swoim testamencie wskazał Tworki jako miejsce swojego ostatniego spoczynku. 18 lutego 2011 r. w Tworkowskim kościele odsłonięto tablicę ku czci wieloletniego kapelana Szpitala, założyciela naszej parafii.
Obecnie jest Kościół Świętego Edwarda Wyznawcy……..
W 1982 r. Warszawska Kuria Metropolitalna uzyskała zgodę Stołecznego Miasta Warszawy na budowę nowego kościoła w Pruszkowie, w wyniku której w 1983 r. do Tworkowskiej Filii Św. Edwarda został skierowany ks. Tadeusz Woch.
Ks. Tadeusz przybywa do przyszpitalnego kościoła i rozpoczyna starania o odzyskanie zagrabionej działki na ul. Partyzantów 22. W tym samym roku zostaje mianowany Administratorem Parafii Św. Edwarda i odzyskuje zagrabiony teren, rozpoczynając na nim z pomocą parafian budowę kaplicy.
Po ukończeniu prac 14 kwietnia 1984 r. nową tymczasową świątynię na uroczystej Mszy św. poświęcił Bp. Jerzy Modzelewski.
1 czerwca 1984 r. kard. Józef Glemp erygował parafię św. Edwarda Wyznawcy w Pruszkowie, nominując na urząd Proboszcza ks. Tadeusza Wocha. W nowo powstałej Parafii zostaje powołana Rada parafialna, oraz wspólnota Koła żywego różańca, wspólnota Koła przyjaciół KUL, formacja Lektorów i Ministrantów. 29 września 1985 r. odbywa się uroczystość przekazania przez harcerski Krąg Seniorów im. A. Kamińskiego w Pruszkowie, płaskorzeźby Matki Boskiej Wysiedlonej, cennego daru przedstawiającego wizerunek Madonny Polski Walczącej.
W 1986 r. parafianie z ks. Wochem przystępują do wznoszenia budynku kościoła według projektu architekta Janusza Trzebuchowskiego.
W 1986 r., ks. Tadeusz zostaje Duszpasterzem Ludzi Pracy w Pruszkowie, a od 18 stycznia 1987 r. organizuje w parafii co miesięczne Msze św. w intencji Ojczyzny. 8 czerwca 1987 r. w Bazylice Archikatedralnej św. Jana Chrzciciela ówczesny papież Jan Paweł II poświecił kamień węgielny pruszkowskiej świątyni, który został uroczyście wmurowany przez Prymasa Polski kard. Józefa Glempa 22 czerwca 1989 r..
W 1999 r. Kościół został wyposażony w dwa boczne ołtarze, po lewej Matki Bożej Miłosierdzia z obrazem Jej Ostrobramskiego oblicza, oraz po prawej Św. Edwarda, z namalowanym przez Prof. Stanisława Słoninę obrazem przedstawiającym patrona parafii. 24 grudnia 1999 r. Ks. Prymas kard. Józefa Glemp poświęcił nowo wybudowany kościół i odprawił w nim uroczystą Pasterkę, a następnie 3 Czerwca 2000 r. konsekrował świątynię . W 2001 r. ukończony zostaje ołtarz główny wybrany w głosowaniu parafian, oraz dwa obrazy autorstwa Prof. Stanisława Słoniny przedstawiające Jezusa Miłosiernego i Św. O. Pio, które zostały zawieszone po obu stronach ołtarza. W 2002 r. zakupiono organy piszczałkowe, a rok później dzwony którym nadano imiona: „św. Edward”, „Jan Paweł II – Papież Polak” i „św. Tadeusz”.
We wrześniu 2003 r. wprowadzono cykliczne katechezy dla dorosłych, które z czasem przekształciły się w nową formację Grupy Czwartkowej. Ks. Tadeusz był bardzo dobrym gospodarzem zżytym ze swoimi parafianami, którzy mocno Go wspierali, co pozwoliło Mu, w tak krótkim czasie i tak ciężkich czasach wybudować najpierw kaplicę, a następnie kościół. Fenomenem Parafii jest fakt iż budowniczy świątyni, w niełatwych latach osiemdziesiątych przystępując do budowy świątyni w niezbyt zamożnej parafii, postanowił zwrócić się listownie do mieszkających w Polsce Edwardów, aby wsparli finansowo budowę kościoła z tak bardzo oryginalnym i pierwszym w kościołach naszego kraju patronem, Św. Edwardem. Odzew nie był duży, ale i tak zaskoczył wszystkich. Ponad 10% adresatów z całej Polski zdecydowało się na modlitewne i materialne wsparcie budowy, a ich adresy przechowywane są w parafialnym archiwum. Budowniczy świątyni zmarł nagle 29 października 2003 r. na terenie kościoła. Uroczystości pogrzebowe celebrował kard. Józef Glemp. Decyzją władzy archidiecezjalnej został pochowany w grobie przy kościele. Wkrótce po przybyciu kolejnego Proboszcza w kościelnym krużganku pamiątkową tablicą upamiętniono budowniczego świątyni.
7 grudnia 2003 r. obowiązki po zmarłym ks. Tadeuszu przejął podejmując dzieło wykończenia kościoła i terenu wokół niego, przybyły z parafii Św. Zygmunta w Warszawie, ks. Krzysztof Kosk.
Pierwszym zadaniem którego się podjął zaraz po wstawieniu tablicy upamietnieniającej pierwszego proboszcz było uporządkowanie terenu wokół świątyni. Zniknęły drewniane komórki będące pozostałością budowy kościoła, w ich miejsce pojawił się rozległy trawnik i iglaki. Wokół świątyni ułożono kostkę, w miejscu pochówku ks. Tadeusza stanął granitowy pomnik i obok kaplica Matki Bożej.
W kościele usytuowano kamienną chrzcielnicę, wymieniono mikrofony oraz nagłośnienie, zainstalowano ogrzewanie gazowe. Schody główne, boczne oraz balkon na wieży świątyni wykończono kamieniem.
W sali nad Zakrystią zorganizowano salę spotkań dla wspólnot, z myślą o dzieciach i młodzieży w dolnym kościele powstała sala komputerowa z dostępem do internetu, ze starej kaplicy przy kościele utworzono salę sportową. Wybudowano nowy budynek kancelarii parafialnej, w budynku starej po remoncie dachu, powstała salka katechetyczna, oraz sala bilardowa. Rozbudowano garaże, wymieniono wszystkie na plebani. Na sam koniec posługi wyposażył świątynię w miejsce przewodniczenia, ławki dla ministrantów i konfesjonały. Dzięki umiejętności dotarcia i zmobilizowania parafian, którzy chętnie oraz hojnie wspierali podjęte przez księdza inicjatywy, zorganizował dofinansowania obiadów w szkole podstawowej i wyjazdy wakacyjne dla dzieci, w tym dla tych uboższych na koszt sponsorów. Ks. Krzysztof był bardzo pracowitym gospodarzem, a przede wszystkim inicjatorem budowania Kościoła jako wspólnoty wspólnot o głębokiej duchowości, którą się dzielił i do której inspirował. Swoją posługę w szczególny sposób okazywał opiekując się powstałą Grupą Neokatechumenalną, oraz głosząc katechezy dla dorosłych. Zainicjował powstanie Chóru parafialnego „Deesis”, Scholi dziecięcej „Paciorki” i Scholi młodzieżowej. Zainaugurował działalność pierwszej oficjalnej strony parafialnej, wprowadził cykliczne Nabożeństwo Fatimskie. Zorganizował na terenie parafii pomoc w nauce dla dzieci i młodzieży, zbiórki paczek żywnościowych dla najuboższych, oraz wspólne spotkania parafian podczas organizowanych festynów parafialnych. W 2007 r. powrócił do parafii Św. Zygmunta w Warszawie gdzie został powołany na urząd Proboszcza.
1 lipca 2007 r. Probostwo przejął przybyły z parafii Objawienia Pańskiego w podwarszawskim Bliznem, ks. Kanonik Kacper Kisieliński.
Z inicjatywy Ks. Kacpra odnowiono fasadę budynku za plebanią oraz garaży oraz udostępniono sale w budynku za plebanią dla MOPSu na świetlice socjalną dla dzieci.
Po roku pracy ks. Kacper został mianowany Proboszczem w parafii Matki Bożej Łaskawej w Złotokłosie.
1 lipca 2008 r. proboszczem został mianowany przybyły z parafii Matki Bożej Szkaplerznej w Warce ks. Prałat Zenon Tomczak.
Ks. Zenon swoją posługę zaczyna od wybudowania nowego klinkierowego ogrodzenia od frontu świątyni, oraz rozpoczyna prace związane z ekspertyzą i planem działań naprawczych, dotyczących zalanego przez wody gruntowe dolnego kościoła.
W 2012 r. w głównym wejściu do kościoła z inicjatywy parafian, przyjaciół Śp. ks. Romana Indrzejczyka, zamontowano pamiątkową tablicę upamiętniającą tragicznie zmarłego.
Problemy zdrowotne nie pozwoliły Ks. Zenonowi na większe zaangażowanie się w zamierzone cele, 31 października 2013 r. zmarł w Warszawskim szpitalu na ul. Banacha nie odzyskując przytomności, po przebytej w czerwcu tego roku operacji. Uroczystej Mszy św. pogrzebowej sprawowanej 6 listopada 2013 r. przewodniczył, w asyście ponad 100 kapłanów, ks. kard. Kazimierz Nycz Arcybiskup Metropolita Warszawski. Ks. Zenon został pochowany podczas ceremonii prowadzonej przez ks. Bp. Tadeusza Pikusa, na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
26 sierpnia 2013 r. w związku z ciężkim stanem zdrowia ks. Zenona decyzją ks. Kardynała Kazimierza Nycza, do Parafii zostaje posłany obejmując urząd Administratora, ówczesny Wikariusz pruszkowskiej Parafii Św. Kazimierza, ks. Robert Kamiński.
Administracyjne zarządzanie zaczyna od uporządkowania terenu wokół kościoła i grobu ks. Tadeusza na X rocznicę Jego śmierci, oraz odmalowania wnętrza świątyni. 1 grudnia 2013 r. w miesiąc po śmierci ks. Zenona, zostaje nominowany Proboszczem.
Z inicjatywy ks. Roberta w październiku 2013 r. zawiązuje się formacja Lektorów seniorów pełniących funkcje lektorskie na niedzielnych i świątecznych Mszach św. . Obejmując powierzony urząd Proboszcza wznawia działalność chóru parafialnego i parafialnej strony internetowej, organizuje prace docieplenia świetlika nad prezbiterium, oraz remontu mieszkania na plebanii. 17 marca 2014 r. inicjuje powstanie Parafialnego Zespołu Caritas, który zajmuje się organizowaniem pomocy dla potrzebujących. W dniach 24 – 25 czerwca 2014 r. w trakcie 24 godzinnej Uroczystość nawiedzenia parafii przez kopię Obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej zawierza naszą parafię Matce Bożej.
11 października 2015 r. zostaje poświęcony obraz Św. Jana Pawła II autorstwa Prof. Stanisława Słoniny. W 2015 r. zostają wyremontowane organy, oraz zainstalowano sprzęt RTV do wyświetlania tekstów pieśni i system alarmowy, tak by kościół mógł być otwarty dla parafian przez cały dzień. 13 listopada 2015 r. po Rekolekcjach Ewangelizacyjnych Odnowy (REO) zawiązuje się Wspólnota Odnowy w Duchu Św. W marcu 2016 r. z inicjatywy Proboszcza zostają zorganizowane pierwsze spotkania informacyjno-organizacyjne dla osób będących w związkach niesakramentalnych. W tym samym roku, aktywując kult Św. Edwarda, wtorkowe Msze wieczorne cyklicznie sprawowane są jako Nowenna za przyczyną św. Edwarda w intencjach zbiorowych. We wrześniu 2016 r. ks. Robert inicjuje nawiedzenie małego obrazu MB Częstochowskiej w domach Parafian, zakończone 25 czerwca 2017 r. uroczystą Mszą św. dziękczynną.
7 października 2017 r. z inicjatywy Ks. Roberta, oraz O. Marka Nowackiego dyrektora Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej (Paulina pochodzącego z naszej parafii) powstaje wspólnota przynależna do Jasnogórskiej Rodziny Różańcowej.
25 marca 2020r. z powodu pandemii COVID zakazane zostały m.in. zgromadzenia powyżej 2 osób i wprowadzono ograniczenia uczestnictwa w uroczystościach religijnych powyżej 5 osób. Ze względu na ograniczenia, zaburzone zostały wpływy z niedzielnych Mszy św. konieczne do bieżącego utrzymania Parafii, był to bardzo trudny czas dla ks. Proboszcza który pomimo przeciwności starał się by zaistniała sytuacja w jak najmniejszym stopniu wpływała na funkcjonowanie Parafii.
autor: Marek Starużyk